Kolejność podpunktów w zadaniu jest istotna. Pierwsze przykłady są bardzo łatwe tak , aby utrwalić schemat rozwiązania podany w zakładce Wzory tutaj. Kolejne są trudniejsze. Jest więcej niż jeden punkt stacjonarny i układ równań, który rozwiązujemy w punkcie 3. schematu jest również trudniejszy. Dlatego najpierw należy zaznajomić się ze schematem podanym w zakładce Wzory, a następnie rozwiązywać w odpowiedniej kolejności przykłady.
Zadanie 1. Wyznaczyć ekstrema lokalne funkcji:
1) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego: 3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań Rozwiązujemy np. metodą podstawiania. Z pierwszego równania wyliczamy Otrzymaliśmy punkt 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu: Nie jest przypadkiem, że 5. Sprawdzamy znak wyznacznika Wynika stąd, że w punkcie 6. Badamy jakiego rodzaju jest to ekstremum. Patrzymy na znaki pochodnych jednorodnych rzędu drugiego. U nas: Stąd wniosek, że w punkcie
:
. Jest to tzw. punkt stacjonarny lub inaczej punkt podejrzany o ekstremum.
. Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość
jest przypadkowa.
. Ponieważ nasze pochodne rzędu drugiego są funkcjami stałymi, więc punktu
nie mamy gdzie wstawić. Zatem:
jest ekstremum.
jest minimum lokalne. Na koniec liczymy wartość tego minimum. Wstawiamy punkt
do funkcji
.
2) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego: 3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań Rozwiązujemy np. metodą podstawiania. Z pierwszego równania wyliczamy Otrzymaliśmy punkt 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu: Nie jest przypadkiem, że 5. Sprawdzamy znak wyznacznika Wynika stąd, że w punkcie 6. Badamy jakiego rodzaju jest to ekstremum. Patrzymy na znaki pochodnych jednorodnych rzędu drugiego. U nas: Stąd wniosek, że w punkcie
:
. Jest to tzw. punkt stacjonarny lub inaczej punkt podejrzany o ekstremum.
. Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość
jest przypadkowa.
. Ponieważ nasze pochodne rzędu drugiego są funkcjami stałymi, więc punktu
nie mamy gdzie wstawić. Zatem:
jest ekstremum.
jest minimum lokalne. Na koniec liczymy wartość tego minimum. Wstawiamy punkt
do funkcji
.
3) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego: 3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań Pamiętajmy, aby nie podzielić przez zmienną, gdyż wtedy stracimy rozwiązanie. Rozpatrujemy dwa przypadki. Pierwszy, dla Otrzymaliśmy dwa punkty stacjonarne: Otrzymaliśmy dwa kolejne punkty stacjonarne: 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu: Nie jest przypadkiem, że 5. Sprawdzamy znak wyznacznika W punktach W punkcie W punkcie Na koniec liczymy wartości tych ekstremów.
; drugi dla
.
. Wstawiając do pierwszego równania mamy:
oraz
.
otrzymujemy:
oraz
.
. Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość
jest przypadkowa.
. Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski
brak ekstremum
brak ekstremum
maksimum
minimum
i
nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
w obydwu przypadkach.
mamy maksimum, gdyż
i
.
mamy minimum, gdyż
i
.
4) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego: 3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań Otrzymaliśmy punkt stacjonarny: Otrzymaliśmy kolejny punkt stacjonarny: 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu: Nie jest przypadkiem, że 5. Sprawdzamy znak wyznacznika W punkcie W punkcie Na koniec liczymy wartość tego minimum.
mamy:
.
otrzymujemy:
.
. Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami mamy do czynienia.
. Ponieważ otrzymaliśmy 2 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski
brak ekstremum
minimum
nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
.
mamy minimum, gdyż
i
.
5) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego: 3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań Zachodzi tu inny przypadek niż poprzednio. Otrzymujemy cztery punkty stacjonarne: 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu: Nie jest przypadkiem, że 5. Sprawdzamy znak wyznacznika W punktach W punkcie W punkcie
. Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia.
. Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski
brak ekstremum
maksimum
minimum
brak ekstremum
i
nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
w obydwu przypadkach.
mamy maksimum, gdyż
i
.
mamy minimum, gdyż
i
.
6)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Rozpatrujemy dwa przypadki. Pierwszy, dla ; drugi dla
.
- dla
. Wstawiając do drugiego równania mamy:
Otrzymaliśmy dwa punkty stacjonarne: oraz
.
- dla
otrzymujemy:
Otrzymaliśmy dwa kolejne punkty stacjonarne: oraz
.
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski | |||||
minimum | |||||
maksimum | |||||
brak ekstremum | |||||
brak ekstremum |
W punktach i
nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
w obydwu przypadkach.
W punkcie mamy maksimum, gdyż
i
.
W punkcie mamy minimum, gdyż
i
.
7)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Ponieważ , więc czynnik ten możemy pominąć w naszych równaniach. Mamy wówczas:
Wstawiając do pierwszego równania otrzymujemy:
Otrzymaliśmy jeden punkt stacjonarny .
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika w punkcie
. Mamy:
Stąd wniosek, że w punkcie jest ekstremum i jest to minimum lokalne, gdyż
i
.