Kolejność podpunktów w zadaniu jest istotna. Pierwsze przykłady są bardzo łatwe tak , aby utrwalić schemat rozwiązania podany w zakładce Wzory tutaj. Kolejne są trudniejsze. Jest więcej niż jeden punkt stacjonarny i układ równań, który rozwiązujemy w punkcie 3. schematu jest również trudniejszy. Dlatego najpierw należy zaznajomić się ze schematem podanym w zakładce Wzory, a następnie rozwiązywać w odpowiedniej kolejności przykłady.
Zadanie 1. Wyznaczyć ekstrema lokalne funkcji:
1)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Rozwiązujemy np. metodą podstawiania. Z pierwszego równania wyliczamy :
Otrzymaliśmy punkt . Jest to tzw. punkt stacjonarny lub inaczej punkt podejrzany o ekstremum.
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość
jest przypadkowa.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ nasze pochodne rzędu drugiego są funkcjami stałymi, więc punktu
nie mamy gdzie wstawić. Zatem:
Wynika stąd, że w punkcie jest ekstremum.
6. Badamy jakiego rodzaju jest to ekstremum. Patrzymy na znaki pochodnych jednorodnych rzędu drugiego.
U nas:
Stąd wniosek, że w punkcie jest minimum lokalne. Na koniec liczymy wartość tego minimum. Wstawiamy punkt
do funkcji
.
2)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Rozwiązujemy np. metodą podstawiania. Z pierwszego równania wyliczamy :
Otrzymaliśmy punkt . Jest to tzw. punkt stacjonarny lub inaczej punkt podejrzany o ekstremum.
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość
jest przypadkowa.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ nasze pochodne rzędu drugiego są funkcjami stałymi, więc punktu
nie mamy gdzie wstawić. Zatem:
Wynika stąd, że w punkcie jest ekstremum.
6. Badamy jakiego rodzaju jest to ekstremum. Patrzymy na znaki pochodnych jednorodnych rzędu drugiego.
U nas:
Stąd wniosek, że w punkcie jest minimum lokalne. Na koniec liczymy wartość tego minimum. Wstawiamy punkt
do funkcji
.
3)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Pamiętajmy, aby nie podzielić przez zmienną, gdyż wtedy stracimy rozwiązanie.
Rozpatrujemy dwa przypadki. Pierwszy, dla ; drugi dla
.
- dla
. Wstawiając do pierwszego równania mamy:
Otrzymaliśmy dwa punkty stacjonarne: oraz
.
- dla
otrzymujemy:
Otrzymaliśmy dwa kolejne punkty stacjonarne: oraz
.
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość
jest przypadkowa.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski | |||||
brak ekstremum | |||||
brak ekstremum | |||||
maksimum | |||||
minimum |
W punktach i
nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
w obydwu przypadkach.
W punkcie mamy maksimum, gdyż
i
.
W punkcie mamy minimum, gdyż
i
.
Na koniec liczymy wartości tych ekstremów.
4)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
- Dla
mamy:
Otrzymaliśmy punkt stacjonarny: .
- Dla
otrzymujemy:
Otrzymaliśmy kolejny punkt stacjonarny: .
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami mamy do czynienia.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 2 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski | |||||
brak ekstremum | |||||
minimum |
W punkcie nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
.
W punkcie mamy minimum, gdyż
i
.
Na koniec liczymy wartość tego minimum.
5)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Zachodzi tu inny przypadek niż poprzednio. Otrzymujemy cztery punkty stacjonarne:
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski | |||||
brak ekstremum | |||||
maksimum | |||||
minimum | |||||
brak ekstremum |
W punktach i
nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
w obydwu przypadkach.
W punkcie mamy maksimum, gdyż
i
.
W punkcie mamy minimum, gdyż
i
.
6)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Rozpatrujemy dwa przypadki. Pierwszy, dla ; drugi dla
.
- dla
. Wstawiając do drugiego równania mamy:
Otrzymaliśmy dwa punkty stacjonarne: oraz
.
- dla
otrzymujemy:
Otrzymaliśmy dwa kolejne punkty stacjonarne: oraz
.
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski | |||||
minimum | |||||
maksimum | |||||
brak ekstremum | |||||
brak ekstremum |
W punktach i
nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik
w obydwu przypadkach.
W punkcie mamy maksimum, gdyż
i
.
W punkcie mamy minimum, gdyż
i
.
7)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Ponieważ , więc czynnik ten możemy pominąć w naszych równaniach. Mamy wówczas:
Wstawiając do pierwszego równania otrzymujemy:
Otrzymaliśmy jeden punkt stacjonarny .
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja
jest ciągłą.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika w punkcie
. Mamy:
Stąd wniosek, że w punkcie jest ekstremum i jest to minimum lokalne, gdyż
i
.