Kolejność podpunktów w zadaniu jest istotna. Pierwsze przykłady są bardzo łatwe tak , aby utrwalić schemat rozwiązania podany w zakładce Wzory tutaj. Kolejne są trudniejsze. Jest więcej niż jeden punkt stacjonarny i układ równań, który rozwiązujemy w punkcie 3. schematu jest również trudniejszy. Dlatego najpierw należy zaznajomić się ze schematem podanym w zakładce Wzory, a następnie rozwiązywać w odpowiedniej kolejności przykłady.
Zadanie 1. Wyznaczyć ekstrema lokalne funkcji:
1) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Rozwiązujemy np. metodą podstawiania. Z pierwszego równania wyliczamy :
Otrzymaliśmy punkt . Jest to tzw. punkt stacjonarny lub inaczej punkt podejrzany o ekstremum. 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość jest przypadkowa. 5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ nasze pochodne rzędu drugiego są funkcjami stałymi, więc punktu nie mamy gdzie wstawić. Zatem:
Wynika stąd, że w punkcie jest ekstremum. 6. Badamy jakiego rodzaju jest to ekstremum. Patrzymy na znaki pochodnych jednorodnych rzędu drugiego. U nas:
Stąd wniosek, że w punkcie jest minimum lokalne. Na koniec liczymy wartość tego minimum. Wstawiamy punkt do funkcji .
2) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Rozwiązujemy np. metodą podstawiania. Z pierwszego równania wyliczamy :
Otrzymaliśmy punkt . Jest to tzw. punkt stacjonarny lub inaczej punkt podejrzany o ekstremum. 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość jest przypadkowa. 5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ nasze pochodne rzędu drugiego są funkcjami stałymi, więc punktu nie mamy gdzie wstawić. Zatem:
Wynika stąd, że w punkcie jest ekstremum. 6. Badamy jakiego rodzaju jest to ekstremum. Patrzymy na znaki pochodnych jednorodnych rzędu drugiego. U nas:
Stąd wniosek, że w punkcie jest minimum lokalne. Na koniec liczymy wartość tego minimum. Wstawiamy punkt do funkcji .
3) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Pamiętajmy, aby nie podzielić przez zmienną, gdyż wtedy stracimy rozwiązanie.
Rozpatrujemy dwa przypadki. Pierwszy, dla ; drugi dla .
Otrzymaliśmy dwa punkty stacjonarne: oraz .
Otrzymaliśmy dwa kolejne punkty stacjonarne: oraz . 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. Równość jest przypadkowa. 5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
W punktach i nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik w obydwu przypadkach. W punkcie mamy maksimum, gdyż i . W punkcie mamy minimum, gdyż i . Na koniec liczymy wartości tych ekstremów.
Wnioski
brak ekstremum
brak ekstremum
maksimum
minimum
4) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Otrzymaliśmy punkt stacjonarny: .
Otrzymaliśmy kolejny punkt stacjonarny: . 4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja jest ciągłą, a z takimi funkcjami mamy do czynienia. 5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 2 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
W punkcie nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik . W punkcie mamy minimum, gdyż i . Na koniec liczymy wartość tego minimum.
Wnioski
brak ekstremum
minimum
5) Rozwiązanie 1. Dziedzina funkcji: 2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Zachodzi tu inny przypadek niż poprzednio. Otrzymujemy cztery punkty stacjonarne:
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja jest ciągłą, a z takimi funkcjami będziemy mieć do czynienia. 5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
W punktach i nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik w obydwu przypadkach. W punkcie mamy maksimum, gdyż i . W punkcie mamy minimum, gdyż i .
Wnioski
brak ekstremum
maksimum
minimum
brak ekstremum
6)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Rozpatrujemy dwa przypadki. Pierwszy, dla ; drugi dla .
- dla . Wstawiając do drugiego równania mamy:
Otrzymaliśmy dwa punkty stacjonarne: oraz .
- dla otrzymujemy:
Otrzymaliśmy dwa kolejne punkty stacjonarne: oraz .
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja jest ciągłą.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika . Ponieważ otrzymaliśmy 4 punkty stacjonarne, więc najwygodniej jest zebrać wyniki w tabeli:
Wnioski | |||||
minimum | |||||
maksimum | |||||
brak ekstremum | |||||
brak ekstremum |
W punktach i nie ma ekstremum, gdyż wyznacznik w obydwu przypadkach.
W punkcie mamy maksimum, gdyż i .
W punkcie mamy minimum, gdyż i .
7)
Rozwiązanie
1. Dziedzina funkcji:
2. Liczymy pochodne cząstkowe rzędu pierwszego:
3. Tworzymy i rozwiązujemy układ równań
Ponieważ , więc czynnik ten możemy pominąć w naszych równaniach. Mamy wówczas:
Wstawiając do pierwszego równania otrzymujemy:
Otrzymaliśmy jeden punkt stacjonarny .
4. Liczymy pochodne cząstkowe drugiego rzędu:
Nie jest przypadkiem, że . Równość ta wynika z twierdzenia Schwartza. Pochodne mieszane są równe, gdy funkcja jest ciągłą.
5. Sprawdzamy znak wyznacznika w punkcie . Mamy:
Stąd wniosek, że w punkcie jest ekstremum i jest to minimum lokalne, gdyż i .