Mamy 7 zadań. Zadanie 1 i 2 dotyczą wyznaczników macierzy 2 i 3 stopnia. Liczymy je bez użycia rozwinięcia Laplace’a (metodą Sarrusa). W zadaniu 2 wyznaczniki są ”włożone” w równanie bądź nierówność. W zadaniu 3 wkracza rozwinięcie Laplace’a. Kolejność podpunktów w zadaniu jest bardzo istotna. Zaczynamy od przykładów łatwych, kończymy na przykładzie dosyć długim. Prosimy nie omijać podpunktów, gdyż prawie w każdym pojawia się nowa ważna informacja. Zadania od 4 do 7 są niestandardowe. Mimo wszystko warto do nich zajrzeć, bo rozwiązania są bardzo krótkie. Wykorzystują podstawowe własności wyznaczników. Nadają się na pytania testowe. Przed przystąpieniem do zadań warto zapoznać się z zakładkami Teoria tutaj i Wzory tutaj.
Zadanie 1. Obliczyć wartości wyznaczników:
a) ,
b) ,
c) ,
Rozwiązanie Stosujemy metodę Sarrusa. Dopisujemy za macierzą dwie pierwsze kolumny. Tworzymy przekątne: trzy w prawą stronę zaczynając od -1 dalej od 2 i od 1. Mnożymy elementy każdej przekątnej, a następnie sumujemy. Następnie trzy przekątne w lewą stronę poczynając od 2, -1 i 1. Mnożymy elementy na przekątnych. Zmieniamy znaki w trzech ostatnich iloczynach i je sumujemy.
d) ,
Rozwiązanie Stosujemy metodę Sarrusa. Dopisujemy za macierzą dwie pierwsze kolumny. Tworzymy odpowiednie przekątne.
e) ,
Rozwiązanie Stosujemy metodę Sarrusa. Dopisujemy za macierzą dwie pierwsze kolumny. Tworzymy odpowiednie przekątne.
f) ,
Rozwiązanie Stosujemy metodę Sarrusa. Dopisujemy za macierzą dwie pierwsze kolumny. Tworzymy odpowiednie przekątne.
g) .
Zadanie 2. Rozwiązać równanie lub nierówność:
a) ,
b) ,
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik: Wracamy do równania: Rozwiązaniami równania są liczby
c)
d)
e)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik: Wracamy do nierówności: Zauważmy, że liczba 1 jest pierwiastkiem wielomianu Mamy zatem, że Otrzymaliśmy zatem, że wobec tego wielomian ten dzieli się przez
. Wykorzystamy schemat Hornera dla
. Dokładny opis schematu Hornera tutaj
1
0
-3
2
1
1·1+0=1
1·1+(-3)=-2
-2·1+2=0
Szukamy miejsc zerowych
Wracając do nierówności:
f)
Rozwiązanie W zadaniu tym zostały połączone wiadomości z liczb zespolonych oraz z wyznaczników. Liczymy wyznacznik: Wracamy do równania: (mnożymy licznik i mianownik przez sprzężenie mianownika)
Zadanie 3. Stosując rozwinięcie Laplace’a obliczyć wyznaczniki:
Proszę wykonać podpunkty po kolei. W podpunktach a) i b) rozwiązania są bardzo dokładne, w c) i d) trochę mniej. W podpunkcie e) wkracza nowa wiedza, więc nie można go pominąć. Kolejne podpunkty utrwalają wiedzę.
a) ,
Rozwiązanie Aby zastosować rozwinięcie Laplace’a należy wybrać dowolny wiersz (lub kolumnę), względem którego będziemy go stosować. Może to być każdy z nich, nie ma żadnych ograniczeń. Ze względów rachunkowych radzimy wybierać ten wiersz (lub kolumnę), w którym mamy jak najwięcej zer. W naszym przypadku najlepiej wybrać trzecią kolumnę (3 zera). Zatem stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem trzeciej kolumny: 1. W trzeciej kolumnie mamy kolejno elementy 0,-3 0, 0. Stąd w rozwinięciu Laplace’a cztery składniki sumy odpowiadające tym elementom. Każdy składnik jest iloczynem trzech czynników: Tak postępujemy z każdym elementem w wybranej kolumnie. U nas są to same zera. Widzimy teraz, dlaczego opłaca się wybierać wiersze (kolumny) z duża ilością zer. W poszczególnych składnikach sumy mamy wówczas mnożenie przez zero, więc te składniki się zerują. W naszym przypadku są to składniki pierwszy, trzeci i czwarty. Nie przechodzić dalej, dopóki nie zrozumiecie tego kroku! Zatem nasz wyznacznik (po uwzględnieni zer) jest równy: 2. Uwzględniliśmy, że
, gdzie
i
są wskaźnikami mówiącymi na przecięciu, którego wiersza i kolumny leży dany element macierzy np. -3 leży na przecięciu 2 wiersza i 3 kolumny, stąd
i
z poprzedniego podpunktu mówią nam, który wiersz i którą kolumnę wykreślamy. W przypadku elementu -3 skreślamy wiersz 2 i kolumnę 3. Nie pomylić kolejności: wiersz, kolumna. Powstaje nam wówczas wyznacznik
.
Przystępujemy do liczenia wyznacznika trzeciego stopnia metodą Sarrusa poznaną w poprzednim zadaniu. Dopisaliśmy zatem dwie kolumny za macierzą, aby teraz tworzyć odpowiednie przekątne.
b) ,
Rozwiązanie W tym przypadku możemy wybrać np. pierwszy wiersz (2 zera) lub trzecią kolumnę (2 zera). Wybierzmy zatem trzecią kolumnę. Zatem rozwinięcie Laplace’a ma postać: 1. W trzeciej kolumnie mamy kolejno elementy 4, 0, 0, 1. Stąd w rozwinięciu Laplace’a cztery składniki sumy odpowiadające tym elementom. Każdy składnik jest iloczynem trzech czynników: Tak postępujemy z każdym elementem w wybranej kolumnie. W poszczególnych składnikach sumy mamy wówczas mnożenie przez zero, więc te składniki się zerują. W naszym przypadku są to składniki drugi i trzeci. Zatem nasz wyznacznik (po uwzględnieniu zer) jest równy: 2. Uwzględniliśmy, że
gdzie
i
są wskaźnikami mówiącymi na przecięciu, którego wiersza i kolumny leży dany element macierzy np. 4 leży na przecięciu 1 wiersza i 3 kolumny, stąd
i
z poprzedniego podpunktu mówią nam, który wiersz i którą kolumnę wykreślamy. W przypadku elementu 4 skreślamy wiersz 1 i kolumnę 3. Nie pomylić kolejności: wiersz, kolumna. Powstaje nam wówczas wyznacznik
.
oraz
Przystępujemy do liczenia wyznacznika trzeciego stopnia metodą Sarrusa poznaną wcześniej. Dopisaliśmy zatem po dwie kolumny za macierzami, aby teraz tworzyć odpowiednie przekątne.
c) ,
Rozwiązanie Tym razem możemy wybrać do rozwinięcia Laplace’a np. drugą kolumnę lub drugi wiersz, trzecią kolumnę lub trzeci wiersz. Wszędzie mamy dwa zera. Wybierzmy zatem drugi wiersz. Mamy: Gdyby nie wszystko było zrozumiałe zalecamy wrócić do podpunktów a) i b), gdzie tłumaczenia są dużo dokładniejsze.
d) ,
Rozwiązanie Zastosujmy rozwinięcie Laplece’a do drugiej kolumny, gdyż tam jest najwięcej zer. Otrzymujemy: Gdyby nie wszystko było zrozumiałe zalecamy wrócić do podpunktów a) i b), gdzie tłumaczenia są dużo dokładniejsze.
e) ,
Rozwiązanie Jak widzimy w macierzy nie ma żadnego zera. Można stosować oczywiście od razu rozwinięcie Laplace’a, ale będzie do policzenia cztery wyznaczniki trzeciego stopnia. A jeżeli spojrzymy do ostatnich podpunktów tego zadania, byłoby tam cztery bądź aż pięć wyznaczników stopnia czwartego, do których znowu trzeba stosować rozwinięcie Laplace’a. Zbyt długo. Dlatego wygodne jest tzw. tworzenie dodatkowych zer w macierzy. Stosuje się do tego przekształcenia elementarne (patrz zakładka teoria). Najpierw wybierzmy wiersz (lub kolumnę), w której utworzymy zera. Ze względów rachunkowych najwygodniej jest wybrać wiersz (kolumnę), w której mamy liczbę 1 lub -1. Aby wyraźniej były widoczne operacje jakie będziemy wykonywać zdecydujmy się na pierwszą kolumnę. W pierwszej kolumnie otrzymaliśmy trzy zera i właśnie do niej zastosujemy rozwinięcie Laplace’a. Pominiemy już składniki w rozwinięciu Laplace’a, które się zerują. Mamy więc:
, czyli w miejscu liczby 2. Wychodzimy od liczby 1 stojącej na pozycji
. Aby wyzerować liczbę 2 liczbę 1 należy pomnożyć przez -2 i dodać do wspomnianej liczby 2. Operację tę musimy przeprowadzić na całych wierszach, które zawierają te liczby. Czyli pierwszy wiersz mnożymy przez -2 i dodajemy do wiersza drugiego. Ogólna zasada: jeżeli wybraliśmy kolumnę, w której tworzymy zera, wszelkie operacje wykonujemy na wierszach. Jeżeli wybraliśmy wiersz, to operacje wykonujemy na kolumnach. Otrzymujemy:
, czyli w miejscu liczby 1. Podobnie jak poprzednio wychodzimy od liczby 1 z pozycji
i mnożymy ją przez -1, następnie dodajemy do -1 z
. Operacje wykonujemy na całych wierszach. Zatem:
, czyli w miejscu liczby 3. Podobnie jak poprzednio wychodzimy od liczby 1 z pozycji
i mnożymy ją przez -3, następnie dodajemy do 3 z
. Operację wykonujemy na całych wierszach. Zatem:
f) ,
Rozwiązanie Wybierzmy wiersz lub kolumnę, w której będziemy tworzyli zera. Ponieważ w poprzednim przykładzie wybraliśmy kolumnę, więc teraz dla odmiany wybierzmy drugi wiersz. Pamiętajmy, wybór wiersza czy kolumny jest zupełnie dowolny. Na pozycji Kolejne zero tworzymy na pozycji Teraz pomnóżmy trzecią kolumnę przez -2 i dodajmy do czwartej kolumny. Otrzymamy zero na pozycji Można liczyć ten wyznacznik metodą Sarrusa. My pokażemy, że rozwinięcie Laplace’a można stosować stosować również do wyznaczników trzeciego stopnia. Najpierw jednak utwórzmy w tym więcej zer. Pamiętajmy, nie są to koniecznie przekształcenia. Stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem trzeciego wiersza: mamy liczbę 1, która będzie naszym punktem wyjścia. Ponieważ wybraliśmy wiersz wszystkie operacje będziemy przeprowadzali na kolumnach. Zatem trzecią kolumnę mnożymy przez 3 i dodajemy do pierwszej kolumny. Dostaniemy zero na pozycji
(w miejscu liczby -3)
. Mnożymy kolumnę trzecią przez -3 i dodajemy do kolumny drugiej.
g) ,
Rozwiązanie Wybierzmy do tworzenia zer trzeci wiersz. Stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem trzeciego wiersza: Można liczyć ten wyznacznik metodą Sarrusa. Policzmy go jednak z rozwinięcia Laplace’a. Najpierw utwórzmy w tym wyznaczniku więcej zer. Pamiętajmy, nie są to konieczne przekształcenia. Stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem pierwszego wiersza: .
h) ,
Rozwiązanie Wybierzmy np. czwartą kolumnę, w której utworzymy dodatkowe zera. Stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem pierwszego wiersza: Wybierzmy pierwszą kolumnę, w której utworzymy kolejne zera: Stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem pierwszego wiersza:
i) .
Rozwiązanie Wybierzmy czwartą kolumnę i utwórzmy w niej dodatkowe zera. Działania przeprowadzamy wówczas na wierszach. Stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem czwartej kolumny: Utwórzmy zera w drugiej kolumnie: Stosujemy rozwinięcie Laplace’a względem drugiej kolumny:
Zadania 4.-7. są niestandardowe, ale warto je przestudiować. Rozwiązania są krótkie.
Zadanie 4. Niech macierze będą macierzami kwadratowymi trzeciego stopnia takimi, że
Obliczyć
Rozwiązanie 1. Z własności: 2. Z własności: 3. Z własności: ,
stopień macierzy
( nas
) mamy, że
otrzymujemy:
mamy, że
, a więc
Zadanie 5. Niech oraz
Obliczyć
Rozwiązanie 1. Z własności: 2. Z własności: otrzymujemy:
,
– stopień macierzy
mamy, że (u nas
):
Zadanie 6. Nie obliczając wartości wyznacznika, znaleźć liczbę spełniającą równanie
Rozwiązanie: Wyznacznik jest równy zero, gdy dwa wiersze (kolumny) są sobie równe. Zauważmy, że aby wyznacznik był równy zero, wystarczy, aby dwie z kolumn były postaci Stąd: Wartości te są rozwiązaniami równania.. Otrzymujemy, że:
Zadanie 7. Nie obliczając wyznaczników wykazać, że dzielą się przez 10.
Rozwiązanie: Zapiszmy wyznacznik macierzy Korzystamy z własności wyznacznika: Mamy, że Wyznacznik Analogicznie rozpisujemy wyznacznik Wyznacznik w innej postaci.
dla
.
.
jest liczbą całkowitą, więc
jest podzielny przez 10.
.
.
jest liczbą całkowitą, więc
jest podzielny przez 10.