Mamy 3 zadania. Zadanie 1 jest to typowe liczenie całek podwójnych z zastosowaniem współrzędnych biegunowych. Pojawiają się tutaj standardowe obszary całkowania odpowiednie dla tego typu całek. Zadanie 2 i 3 są zastosowaniem całek podwójnych do liczenia objętości figur. Zadanie 2 trochę łatwiejsze, gdyż z zapisu figury widać zarówno obszar całkowania jak i funkcję podcałkową, potrzebne do wzoru na objętość. W zadaniu 3 nie widzimy od razu tych dwu rzeczy. Pokażemy jak je znaleźć. Nie zawsze należy użyć współrzędnych biegunowych. Warto zajrzeć do zakładki Teoria tutaj.
Zadanie 1. Obliczyć za pomocą współrzędnych biegunowych całki podwójne:
1) ,
Rozwiązanie
Naszym obszarem całkowania jest koło o środku w punkcie i promieniu .
Wprowadzamy zatem współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest koło (jak wyżej), więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia
– mamy pełne koło
Wstawiamy współrzędne biegunowe do wyjściowej całki za i za , pamiętając o jakobianie. Ponieważ granice całkowania i są stałe, więc kolejność całkowania jest dowolna, pamiętajmy jedynie o poprawnej kolejności różniczek. Zatem:
Wyłączamy przed nawias:
Liczymy najpierw całkę po zmiennej :
2) ,
Rozwiązanie
Rysujemy obszar całkowania:
Jest to półkole o środku i promieniu .
Wprowadzamy zatem współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest półkole, więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia
– od ujemnej osi czyli , do dodatniej osi czyli
Wstawiamy współrzędne biegunowe do wyjściowej całki za i za , pamiętając o jakobianie. Ponieważ granice całkowania i są stałe, więc kolejność całkowania jest dowolna, pamiętajmy jedynie o poprawnej kolejności różniczek. Zatem:
Można zapamiętać, że zawsze po wprowadzeniu współrzędnych biegunowych mamy . Otrzymaliśmy całkę, którą liczymy przez podstawienie (liczymy całkę nieoznaczoną, aby nie zmieniać granic całkowania):
Wracamy do naszej całki:
Ponieważ jest stałą, możemy czynnik ten wyłączyć przed całkę i pozostaję nam całka z jedynki. Zapamiętajmy, że taka całka jest równa długości przedziału całkowania, czyli w naszym przypadku . Policzmy tą całkę również tradycyjnie:
3) ,
Rozwiązanie
Rysujemy obszar całkowania:
Jest to półkole o środku i promieniu .
Wprowadzamy zatem współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest półkole, więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia
– od dodatniej osi czyli , do ujemnej osi czyli
Wstawiamy współrzędne biegunowe do wyjściowej całki za i za , pamiętając o jakobianie. Ponieważ granice całkowania i są stałe, więc kolejność całkowania jest dowolna, pamiętajmy jedynie o poprawnej kolejności różniczek. Zatem:
Pamiętajmy, że zawsze po wprowadzeniu współrzędnych biegunowych mamy . Otrzymaliśmy całkę, którą liczymy przez części (liczymy całkę nieoznaczoną, aby nie musieć pamiętać o granicach całkowania):
Wracamy do naszej całki:
Pamiętamy z poprzedniego przykładu, że całka oznaczona z jedności jest równa długości przedziału całkowania. Można oczywiście liczyć tradycyjnie.
4) ,
Rozwiązanie
Rysujemy obszar całkowania:
Wprowadzamy współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest wycinek koła, więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia
– proste i tworzą z dodatnimi półosiami kąt .
Wstawiamy współrzędne biegunowe do wyjściowej całki za i za , pamiętając o jakobianie. Ponieważ granice całkowania i są stałe, więc kolejność całkowania jest dowolna, pamiętajmy jedynie o poprawnej kolejności różniczek. Zatem:
Z poprzednich przykładów już pamiętamy, że zawsze po wprowadzeniu współrzędnych biegunowych mamy . Zatem:
Liczymy tę całkę przez podstawienie, ale najpierw jako całkę nieoznaczoną:
Wykorzystujemy wzór, bądź liczymy tę całkę przez części (jest w temacie całkowanie przez części):
Mamy:
Wracamy do całki podwójnej:
jest stałą, więc można ją wyłączyć przed całkę, a więc mamy całkę z jedynki, a to na podstawie wcześniejszych przykładów jest równe długości przedziału całkowania. Mamy:
5) ,
Rozwiązanie
Rysujemy obszar całkowania:
Wprowadzamy współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest pierścień, więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia
– mamy cały pierścień
Wstawiamy współrzędne biegunowe do wyjściowej całki za i za , pamiętając o jakobianie. Ponieważ granice całkowania i są stałe, więc kolejność całkowania jest dowolna, pamiętajmy jedynie o poprawnej kolejności różniczek. Zatem:
Z poprzednich przykładów już pamiętamy, że zawsze po wprowadzeniu współrzędnych biegunowych mamy . Zatem:
Liczymy całkę przez podstawienie:
Wracamy do całki podwójnej:
Wykorzystujemy własność logarytmów :
Stałą wyłączamy przed całkę i podobnie jak w poprzednich przykładach otrzymujemy całkę z jedynki, która jest równa długości przedziału całkowania czyli :
6) ,
Rozwiązanie
Rysujemy obszar całkowania:
Wprowadzamy współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest ćwiartka koła, więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia, częsty błąd – studenci podają: . Pamiętajmy jest długością promienia.
– III ćwiartka układu współrzędnych
Wstawiamy współrzędne biegunowe do wyjściowej całki za i za , pamiętając o jakobianie. Ponieważ granice całkowania i są stałe, więc kolejność całkowania jest dowolna, pamiętajmy jedynie o poprawnej kolejności różniczek. Zatem:
Wykorzystaliśmy wzór Stałą wyłączamy przed całki, zaś przed jedną z całek, gdyż nie zależy od zmiennej .
Wykorzystujemy wzór:
7) .
Rozwiązanie
Rysujemy obszar całkowania:
Wprowadzamy współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest ćwiartka pierścienia, więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia, częsty błąd – studenci podają: . Pamiętajmy jest długością promienia.
– II ćwiartka układu współrzędnych
Wstawiamy współrzędne biegunowe do wyjściowej całki za i za , pamiętając o jakobianie. Ponieważ granice całkowania i są stałe, więc kolejność całkowania jest dowolna, pamiętajmy jedynie o poprawnej kolejności różniczek. Zatem:
Pamiętajmy, że funkcja arcus tangens jest funkcją odwrotną do funkcji tangens, stąd redukcja do .
Zadanie 2. Obliczyć objętość figury
:
Korzystamy ze wzoru na objętość figury :
1) ,
Rozwiązanie
Korzystając z powyższego wzoru, objętość figury wyrazi się całką:
, gdzie
Narysujmy obszar całkowania :
Jak widać:
Zatem całka podwójna zapisze się jako:
Kolejność różniczek nie ma znaczenia, gdyż granice całkowania obydwu zmiennych są takie same od -1 do 1. Zatem:
Liczyliśmy objętość, więc każdy wynik ujemny mówiłby o popełnionym błędzie.
2) .
Rozwiązanie
Korzystając ze wzoru na objętość, objętość figury wyrazi się całką:
, gdzie
Narysujmy obszar całkowania :
Obszar jest kołem, więc wprowadzamy współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Ponieważ naszym obszarem całkowania jest pełne koło, więc zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia,
– pełne koło
Zatem całka podwójna zapisze się jako:
Warto zapamiętać, że oraz . Wynika to z okresowości tych funkcji. Jeżeli tego nie pamiętamy, to liczymy tradycyjnie. Będzie po prostu dłużej.
Wykorzystując wspomniany wyżej fakt mamy:
Zadanie 3. Obliczyć objętość figury ograniczonej powierzchniami:
Ponownie korzystamy ze wzoru na objętość figury :
1) ,
Rozwiązanie
Najpierw należy znaleźć obszar całkowania . Jest on opisany równaniami: .
Narysujmy go.
Opiszmy ten obszar nierównościami:
Zatem objętość wyrazi się wzorem:
Najpierw liczymy całkę po zmiennej :
Objętość figury wynosi .
2) ,
Rozwiązanie
Najpierw należy znaleźć obszar całkowania . Jest to obszar leżący w płaszczyźnie więc do funkcji wstawiamy . Otrzymujemy:
Jako obszar otrzymaliśmy zatem koło o środku w punkcie i promieniu , co przedstawia rysunek:
Ponieważ obszarem całkowania jest koło, wprowadzamy współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia,
– pełne koło
Funkcję podcałkową wyliczamy z zależności:
Objętość naszej figury zapisze się wzorem:
Objętość figury wynosi .
3) .
Rozwiązanie
Najpierw należy znaleźć obszar całkowania . Jest to obszar leżący w płaszczyźnie więc do funkcji wstawiamy . Otrzymujemy:
Ale w zadaniu mieliśmy jeszcze w płaszczyźnie koło . Zatem obszarem jest część wspólna tych dwu obszarów. Przedstawia to rysunek:
Ponieważ obszarem całkowania jest pierścień, wprowadzamy współrzędne biegunowe:
Pamiętajmy o jakobianie, czyli dla współrzędnych biegunowych: .
Zakres zmienności oraz jest następujący:
– długość promienia,
– cały pierścień
Funkcję podcałkową wyliczamy z zależności:
Objętość naszej figury zapisze się wzorem:
Objętość figury wynosi .