W temacie tym nie mamy zakładki Teoria, gdyż metodę eliminacji Gaussa (metoda przekształceń elementarnych) najlepiej tłumaczyć na przykładach. Metoda ta pozwala na rozwiązanie zarówno układów cramerowskich, jak również ogólnych układów, w których poprzednio stosowaliśmy twierdzenie Kroneckera-Capellego tutaj. U podstaw tej metody leżą przekształcenia elementarne, które wykonane na równaniach układu, prowadzą do układu równoważnego z wyjściowym układem równań.
Zadanie 1. Stosując metodę eliminacji Gaussa rozwiązać układy równań:
a) ważny
Dokładny opis metody eliminacji Gaussa. Rozwiązanie 1. Zapisujemy macierz rozszerzoną układu równań. Uważajmy na brak niektórych niewiadomych w równaniach. Stąd pojawią się zera w macierzy. Chcemy doprowadzić tę macierz do postaci trójkątnej górnej. 2. „Tworzymy” zera w pierwszej kolumnie pod przekątną. W tym celu element 3. Należy „stworzyć” zera w drugiej kolumnie, wychodząc od elementu 4. Pozostało nam do „stworzenia” ostatnie zero na pozycji Otrzymaliśmy macierz trójkątną górną. 5. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań (pamiętając o kolejności niewiadomych): Rozwiązujemy go, zaczynając zawsze od ostatniego równania, dostajemy Następnie, wstawiając otrzymane wartości do drugiego równania: Z pierwszego równania dostajemy: 6. Podsumowując, układ jest oznaczony i ma jedno rozwiązanie:
mnożymy przez odpowiednią liczbę rzeczywistą i otrzymujemy zera pod przekątną. W naszym przypadku
więc należy pomnożyć go przez
i dodać do elementu
wówczas otrzymamy zero na pozycji
Pomnożenie przez
wykonujemy na całym pierwszym wierszu i dodajemy do drugiego wiersza. Pojawią się wówczas ułamki, a to jest niewygodne, więc przestawmy np. wiersz pierwszy i drugi miejscami. Jest to równoważne przestawieniu kolejności równań w układzie. Możemy również przestawiać kolumny w macierzy (poza kolumną wyrazów wolnych), należy jednak pamiętać, że zmieniamy wówczas kolejność współczynników przy niewiadomych. Po transpozycji mamy:
Ponieważ
aby wyzerować elementy pod przekątną ponownie należałoby wprowadzić ułamki. Dlatego też, aby ominąć ułamki, przestawmy tym razem kolumnę drugą i czwartą. Otrzymujemy:
Niestety nie ominie nas już wprowadzenie ułamków. Wychodząc od elementu
musimy wyzerować element
Więc:
Wstawiając
do trzeciego równania mamy:
b) ważny
Rozwiązanie 1. Macierz rozszerzona ma postać: 2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej. Wychodzimy od elementu Następnie wychodzimy od elementu Nie jest to jeszcze macierz trójkątna górna. Należałoby teraz wyjść z elementu 3. Wróćmy do zapisu algebraicznego równań: Zauważmy, że z trzeciego i czwartego równania otrzymujemy sprzeczność. Stąd powyższy układ nie ma rozwiązań, czyli jest układem sprzecznym. i mnożymy go (cały pierwszy wiersz), aby wyzerować wszystkie elementy w pierwszej kolumnie stojące pod nim.
i mnożymy go (cały wiersz drugi), aby wyzerować wszystkie elementy w drugiej kolumnie stojące pod nim.
i wyzerować element
Można to zrobić, ale my ten krok pominiemy. Zobaczmy dlaczego.
c) ważny
Rozwiązanie 1. Macierz 2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej: 3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: 4. Mamy dwa równania oraz trzy niewiadome. Dlatego też jedną z niewiadomych np. Rozwiązując powyższy układ metodą podstawiania, mamy: 5. Układ ten ma zatem nieskończenie wiele rozwiązań, czyli jest układem nieoznaczonym. W układzie tym jako parametr potraktowaliśmy zmienną ma postać:
przenosimy na stronę prawą i traktujemy jak parametr. Zatem:
, ale można za parametr przyjąć dowolną inną zmienną. Przyjęcie
znacznie ułatwia obliczenia.
d)
Rozwiązanie 1. Macierz 2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej: Tworzymy zera w kolumnie drugiej, wychodząc od elementu Tworzymy zera w kolumnie trzeciej, wychodząc od elementu 3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: Wstawiając do pozostałych równań Zatem rozwiązanie ma postać ma postać:
otrzymujemy kolejno
i
e)
Rozwiązanie 1. Macierz 2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej: Tworzymy zera w kolumnie drugiej, wychodząc od Tworzymy zera w kolumnie trzeciej, wychodząc od elementu 3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: Zatem układ nie ma rozwiązań. ma postać:
sprzeczność z czwartego równania
f)
Rozwiązanie 1. Macierz 2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej: Zauważmy, że wiersz trzeci można otrzymać z wiersza drugiego przez pomnożenie go przez 2: 3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: Ponieważ mamy dwa równania i cztery niewiadome, musimy dwie z niewiadomych potraktować jako parametry. Niech np. Rozwiązując ten układ przez podstawienie, otrzymujemy: Układ ma nieskończenie wiele rozwiązań. ma postać:
wówczas:
g)
Rozwiązanie 1. Macierz 2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej: Tworzymy zera w kolumnie drugiej, wychodząc od elementu Tworzymy zera w trzeciej kolumnie, wychodząc od elementu 3. Wracamy do zapisu algebraicznego równań: Zatem układ nie ma rozwiązań. ma postać:
sprzeczność z czwartego równania
h)
Rozwiązanie 1. Macierz 2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej: 3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: Mamy trzy równania i pięć niewiadomych, wobec tego dwie niewiadome traktujemy jak parametry. Niech zatem np. Otrzymujemy rozwiązanie: ma postać:
oraz
Wówczas rozwiązując układ równań
Zadanie 2. Przedyskutować rozwiązalność układu równań w zależności od parametru
a)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Rozwiązujemy równanie 1. Sprawdzamy wartości tych wyznaczników dla 2. Sprawdzamy dla 3. Dla Jeżeli
to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli
układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników
Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników
był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki
muszą być równe zero.
Otrzymujemy, że
i
są rozwiązaniami tego równania, a więc dla tych wartości wyznacznik jest równy zero. Zatem układ jest układem sprzecznym lub ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki:
układ ma nieskończenie wiele rozwiązań.
układ jest sprzeczny
i
układ ma dokładnie jedno rozwiązanie.
b)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Rozwiązujemy równanie Widzimy, że Jeżeli
to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli
układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników
Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników
był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki
muszą być równe zero.
Otrzymujemy, że
jest rozwiązaniem tego równania, a więc dla
wyznacznik jest równy zero. Zatem układ jest układem sprzecznym lub ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki:
niezależnie od parametru
więc dla
układ nie ma rozwiązań. Dla
układ ma dokładnie jedno rozwiązanie.
c)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Zatem układ jest albo układem sprzecznym albo ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki: 1. Zauważmy, że tylko dla 2. Dla Jeżeli
to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli
układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników
Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników
był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki
muszą być równe zero.
wszystkie wyznaczniki
równają się zero. Zatem dla
układ ma nieskończenie wiele rozwiązań.
mamy nieskończenie wiele rozwiązań, gdyż wyznaczniki
nie zerują się jednocześnie.
d)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Rozwiązujemy równanie 1. Sprawdzamy wartości tych wyznaczników dla 2. Sprawdzamy dla 3. Dla Jeżeli
to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli
układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników
Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników
był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki
muszą być równe zero.
Otrzymujemy, że
i
są rozwiązaniami tego równania, a więc dla tych wartości wyznacznik jest równy zero. Zatem układ jest układem sprzecznym lub ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki:
układ nie ma rozwiązań (układ sprzeczny)
układ ma nieskończenie wiele rozwiązań (układ nieoznaczony)
i
układ ma dokładnie jedno rozwiązanie.