W temacie tym nie mamy zakładki Teoria, gdyż metodę eliminacji Gaussa (metoda przekształceń elementarnych) najlepiej tłumaczyć na przykładach. Metoda ta pozwala na rozwiązanie zarówno układów cramerowskich, jak również ogólnych układów, w których poprzednio stosowaliśmy twierdzenie Kroneckera-Capellego tutaj. U podstaw tej metody leżą przekształcenia elementarne, które wykonane na równaniach układu, prowadzą do układu równoważnego z wyjściowym układem równań.
Zadanie 1. Stosując metodę eliminacji Gaussa rozwiązać układy równań:
a) ważny
Dokładny opis metody eliminacji Gaussa. Rozwiązanie 1. Zapisujemy macierz rozszerzoną układu równań. Uważajmy na brak niektórych niewiadomych w równaniach. Stąd pojawią się zera w macierzy.
Chcemy doprowadzić tę macierz do postaci trójkątnej górnej. 2. „Tworzymy” zera w pierwszej kolumnie pod przekątną. W tym celu element mnożymy przez odpowiednią liczbę rzeczywistą i otrzymujemy zera pod przekątną. W naszym przypadku więc należy pomnożyć go przez i dodać do elementu wówczas otrzymamy zero na pozycji Pomnożenie przez wykonujemy na całym pierwszym wierszu i dodajemy do drugiego wiersza. Pojawią się wówczas ułamki, a to jest niewygodne, więc przestawmy np. wiersz pierwszy i drugi miejscami. Jest to równoważne przestawieniu kolejności równań w układzie. Możemy również przestawiać kolumny w macierzy (poza kolumną wyrazów wolnych), należy jednak pamiętać, że zmieniamy wówczas kolejność współczynników przy niewiadomych. Po transpozycji mamy:
3. Należy „stworzyć” zera w drugiej kolumnie, wychodząc od elementu Ponieważ aby wyzerować elementy pod przekątną ponownie należałoby wprowadzić ułamki. Dlatego też, aby ominąć ułamki, przestawmy tym razem kolumnę drugą i czwartą. Otrzymujemy:
4. Pozostało nam do „stworzenia” ostatnie zero na pozycji Niestety nie ominie nas już wprowadzenie ułamków. Wychodząc od elementu musimy wyzerować element Więc:
Otrzymaliśmy macierz trójkątną górną. 5. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań (pamiętając o kolejności niewiadomych): Rozwiązujemy go, zaczynając zawsze od ostatniego równania, dostajemy Wstawiając do trzeciego równania mamy:
Następnie, wstawiając otrzymane wartości do drugiego równania:
Z pierwszego równania dostajemy:
6. Podsumowując, układ jest oznaczony i ma jedno rozwiązanie:
b) ważny
Rozwiązanie 1. Macierz rozszerzona ma postać:
2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej. Wychodzimy od elementu i mnożymy go (cały pierwszy wiersz), aby wyzerować wszystkie elementy w pierwszej kolumnie stojące pod nim.
Następnie wychodzimy od elementu i mnożymy go (cały wiersz drugi), aby wyzerować wszystkie elementy w drugiej kolumnie stojące pod nim.
Nie jest to jeszcze macierz trójkątna górna. Należałoby teraz wyjść z elementu i wyzerować element Można to zrobić, ale my ten krok pominiemy. Zobaczmy dlaczego. 3. Wróćmy do zapisu algebraicznego równań:
Zauważmy, że z trzeciego i czwartego równania otrzymujemy sprzeczność. Stąd powyższy układ nie ma rozwiązań, czyli jest układem sprzecznym.
c) ważny
Rozwiązanie 1. Macierz ma postać:
2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej: 3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań:
4. Mamy dwa równania oraz trzy niewiadome. Dlatego też jedną z niewiadomych np. przenosimy na stronę prawą i traktujemy jak parametr. Zatem: Rozwiązując powyższy układ metodą podstawiania, mamy: 5. Układ ten ma zatem nieskończenie wiele rozwiązań, czyli jest układem nieoznaczonym. W układzie tym jako parametr potraktowaliśmy zmienną , ale można za parametr przyjąć dowolną inną zmienną. Przyjęcie znacznie ułatwia obliczenia.
d)
Rozwiązanie 1. Macierz ma postać:
2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej:
Tworzymy zera w kolumnie drugiej, wychodząc od elementu
Tworzymy zera w kolumnie trzeciej, wychodząc od elementu
3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: Wstawiając do pozostałych równań otrzymujemy kolejno i Zatem rozwiązanie ma postać
e)
Rozwiązanie 1. Macierz ma postać:
2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej:
Tworzymy zera w kolumnie drugiej, wychodząc od
Tworzymy zera w kolumnie trzeciej, wychodząc od elementu
3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: sprzeczność z czwartego równania Zatem układ nie ma rozwiązań.
f)
Rozwiązanie 1. Macierz ma postać:
2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej:
Zauważmy, że wiersz trzeci można otrzymać z wiersza drugiego przez pomnożenie go przez 2:
3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: Ponieważ mamy dwa równania i cztery niewiadome, musimy dwie z niewiadomych potraktować jako parametry. Niech np. wówczas: Rozwiązując ten układ przez podstawienie, otrzymujemy: Układ ma nieskończenie wiele rozwiązań.
g)
Rozwiązanie 1. Macierz ma postać:
2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej:
Tworzymy zera w kolumnie drugiej, wychodząc od elementu
Tworzymy zera w trzeciej kolumnie, wychodząc od elementu
3. Wracamy do zapisu algebraicznego równań: sprzeczność z czwartego równania Zatem układ nie ma rozwiązań.
h)
Rozwiązanie 1. Macierz ma postać:
2. Sprowadzamy ją do postaci trójkątnej:
3. Wracamy do zapisu algebraicznego układu równań: Mamy trzy równania i pięć niewiadomych, wobec tego dwie niewiadome traktujemy jak parametry. Niech zatem np. oraz Wówczas rozwiązując układ równań Otrzymujemy rozwiązanie:
Zadanie 2. Przedyskutować rozwiązalność układu równań w zależności od parametru
a)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Jeżeli to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki muszą być równe zero. Rozwiązujemy równanie Otrzymujemy, że i są rozwiązaniami tego równania, a więc dla tych wartości wyznacznik jest równy zero. Zatem układ jest układem sprzecznym lub ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki:
1. Sprawdzamy wartości tych wyznaczników dla układ ma nieskończenie wiele rozwiązań. 2. Sprawdzamy dla układ jest sprzeczny 3. Dla i układ ma dokładnie jedno rozwiązanie.
b)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Jeżeli to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki muszą być równe zero.
Rozwiązujemy równanie Otrzymujemy, że jest rozwiązaniem tego równania, a więc dla wyznacznik jest równy zero. Zatem układ jest układem sprzecznym lub ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki:
Widzimy, że niezależnie od parametru więc dla układ nie ma rozwiązań. Dla układ ma dokładnie jedno rozwiązanie.
c)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Jeżeli to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki muszą być równe zero.
Zatem układ jest albo układem sprzecznym albo ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki:
1. Zauważmy, że tylko dla wszystkie wyznaczniki równają się zero. Zatem dla układ ma nieskończenie wiele rozwiązań. 2. Dla mamy nieskończenie wiele rozwiązań, gdyż wyznaczniki nie zerują się jednocześnie.
d)
Rozwiązanie Liczymy wyznacznik główny Jeżeli to układ ma dokładnie jedno rozwiązanie, jeżeli układ może nie mieć rozwiązań bądź mieć ich nieskończenie wiele. Wszystko zależy od wyznaczników Aby układ nie miał rozwiązań, wystarczy, aby którykolwiek z wyznaczników był różny od zera (rzędy macierzy współczynników i rozszerzonej są różne). Aby miał nieskończenie wiele rozwiązań wszystkie wyznaczniki muszą być równe zero.
Rozwiązujemy równanie Otrzymujemy, że i są rozwiązaniami tego równania, a więc dla tych wartości wyznacznik jest równy zero. Zatem układ jest układem sprzecznym lub ma nieskończenie wiele rozwiązań. Liczymy wyznaczniki:
1. Sprawdzamy wartości tych wyznaczników dla układ nie ma rozwiązań (układ sprzeczny) 2. Sprawdzamy dla układ ma nieskończenie wiele rozwiązań (układ nieoznaczony) 3. Dla i układ ma dokładnie jedno rozwiązanie.